کتاب رباعیات خیام

(1) چون عهده نمی‌شود کسی فردا را حالی خوش کن تو این دل شیدا را می نوش بماهتاب ای ماه که ماه بسیار بتابد و نیابد ما را

تو غره بدان مشو که می می نخوری صد لقمه خوری که می غلام‌ست آن را

معلوم نشد که در طربخانه خاک نقاش ازل بهر چه آراست مرا

بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

این سبزه که امروز تماشاگه ماست تا سبزه خاک ما تماشاگه کیست؟

می‌خور که زمانه دشمنی غدار است دریافتن روز چنین دشوار است

ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست کاین باقی عمر را بها پیدا نیست

درباره نویسنده:

عُمَر خَیّام نیشابوری (نام کامل: غیاث‌الدین ابوالفتح عُمَر بن ابراهیم خَیّام نیشابوری) (زادهٔ ۲۸ اردیبهشت ۴۲۷ در نیشابور – درگذشتهٔ ۱۲ آذر ۵۱۰ در نیشابو)ر که خیامی و خیام نیشابوری و خیامی النّیسابوری هم نامیده شده‌است، همه‌چیزدان، فیلسوف، ریاضی‌دان، ستاره‌شناس و رباعی‌سرای ایرانی در دورهٔ سلجوقی است. گرچه پایگاه علمی خیام برتر از جایگاه ادبی اوست و لقبش «حجّةالحق» بوده‌است،ولی آوازهٔ وی بیشتر با انگیزه نگارش رباعیآتش است که شهرت جهانی دارد. افزون بر آن‌که رباعیات خیام را به بیشترِ زبان‌های زنده برگردان نموده‌اند، ادوارد فیتزجرالد رباعیات او را به زبان انگلیسی برگردانده است که مایهٔ شهرت بیشتر وی در مغرب زمین شده‌است.